มิวตั้งใจว่าจะแปลเท่าที่เค้าแปลทั้งหมดเหมือนกันค่ะ ไปขออนุญาติมาเรียบร้อยแล้ว แต่มิวคงต้องทยอยๆทำไปเรื่อยๆเพราะรู้สึกว่าสภาพจิตใจตอนนี้ดีขึ้น แต่ไม่รู้ว่าจะเป็นขึ้นมาอีกไม๊?? ตามนี้นะค่ะ >_<
เพราะจริงๆไม่จำเป็นต้องแปลต่อเนื่องก็ได้เพราะมันเป็นหัวข้อๆไปค่ะ ลองอ่านกันดูหวังว่าจะชอบกันค่ะ
===============
ย้อนไปเมื่อตอนที่ผมเป็นศิลปินฝึกหัด
ผมจะตั้งใจและตั้งสมาธิทั้งหมดของตัวเองไปในทุกสิ่งที่ผมทำ ผมจะเล่นสนุกเต็มที่เมื่ออยู่กับเพื่อนๆและผมจะทำงานของผมด้วยใจและมุ่งสมาธิไปในอาชีพของผม ผมเป็นคนประเภทที่ว่าจะเสียสละเวลานอนเพื่อทำงานที่จะทำให้เสร็จก่อน นี่แหละฮะคนที่อยู่ต่อหน้าทุกคนในตอนนี้
คุณอาจจะได้ยินมาว่าผมเป็นคนที่ " หยาบคายและแปลกไปจากคนอื่น" แต่ผมคิดว่าที่เค้ามองว่าผมเป็นคนแบบนั้นเป็นเพราะ ผมจะเกลียดคนที่ขาดความรับผิดชอบและไม่ทุ่มเทตัวเองอย่างเต็มที่ลงไปในงานที่พวกเค้าต้องทำ ผมจะพูดความคิดที่ผมคิดออกไปตรงๆต่อหน้าคุณเลยถ้าผมไม่เห็นด้วยกับการกระทำของคุณไม่ว่าคุณจะเป็นใครก็ตาม และนี่คงเป็นสาเหตุที่ว่าผมมักจะทิ้งเอาความประทับใจแรกที่รุนแรงลงไปในใจของคนที่เจอผมในครั้งแรก
ผมมักจะตอบคำถามว่า "อยากเป็นนักร้อง" เมื่อถูกถามถึงอาชีพในฝันตั้งแต่ตอนยังเด็ก มันดูเป็นหนทางที่ยาวไกลมากสำหรับเด็กที่เริ่มฝึกหัดตั้งแต่อายุได้เพียง 10 ขวบ แต่ผมไม่เคยคิดถึงอาชีพอื่นที่ผมจะสนใจอีกจริงๆนะครับ
ดนตรีเปรียบเสมือนเป็นอากาศที่ผมหายใจเข้าไป มันเข้าไปในร่างกายและผสมผสานกับร่างกายตัวตนของผมด้วย ผมชอบเวทีที่แสนจะงดงามนั้น มันอนุญาติให้ผมได้แสดงสิ่งที่ผมมีออกมา และนั่นเป็นสาเหตุที่ว่าผมไม่สามารถที่จะจินตนาการงานอื่นที่ผมจะสามารถทำได้นอกเหนือจากการเป็นนักร้อง
แต่เดิมนั้น จะต้องมีคน 6 คนที่เตรียมตัวจะเดบิวในฐานะวง บิกแบง ระหว่างที่เรากำลังฝึกหัดกันอยู่นั้นเราไม่เคยรู้เลยว่าจะมีกี่คนที่จะผ่าน และกลายเป็นสมาชิกวงในท้ายที่สุดแล้วจริงๆ ดังนั้นสิ่งที่ผมจะทำได้คือ ผมจะต้องแสดงออกทุกอย่างที่ผมมีออกมาให้เห็นว่าผมนี่แหละเป็นคนที่มี คุณสมบัติสำหรับงานนี้
ในมุมมองของท่านประธานของเรามันไม่สำคัญเลยว่าเราจะฝึกหัดมาแล้วกว่า 6 ปี หรือ 60 ปี(ในตอนนั้นผมเป็นศิลปินฝึกหัดมาแล้วหกปีฮะ) ถ้าเราไม่ได้เป็นเจ้าของความสามารถที่จะสามารถทำให้เราเยี่ยมยอดในวงการนี้ ได้ เค้าก็จะไม่เลือกใครเลยให้เดบิว ดังนั้น ตอนนั้นผมและยองเบต่างก็ใช้เวลาแบบเครียดหนัก พูดง่ายๆคือ การที่เราฝึกหัดมานานกว่าคนอื่นนั้นไม่ได้ทำให้เราจะได้เปรียบพวกเค้าเลยแม้ แต่น้อย
ในตอนนั้น เราต้องฝึกหัดอะไรที่หลากหลายมากในวันวันนึง การเต้น การรร้องเพลง การเรียนภาษาต่างประเทศ2 ภาษาและอะไรอีกมาก ในขณะที่วัยรุ่นคนอื่นๆในวัยเดียวกับเราในตอนนั้นกำลังสนุกกับชีวิตในรั้ว โรงเรียนและใช้เวลาอยู่กับเพื่อนๆ กำลังยุ่งท่องจำศัพท์ภาษาอังกฤษเพื่อจะไปสอบ แต่สิ่งที่เราต้องทำในตอนนั้นหนะเหรอ?? เราเอาแต่คลุกตัวอยู่ในชั้นใต้ดินที่แทบจะไม่มีที่ระบายอากาศฝึกซ้อม ฝึกซ้อม แล้วก็ฝึกซ้อม
ในขณะที่วัยรุ่นในวัยเดียวกับเราในตอนนั้น รำคาญที่คุณแม่ของพวกเค้าเอาแต่พูดว่า " นี่ลูกอย่าลืมทานข้าวเช้านะ" แต่เรากลับเอาแต่กลัวว่าคุณแม่ของพวกเราจะมาเห็นว่าเราจะเหนื่อยแทบหมดแรงเพราะการที่จะต้องฝึกซ้อมทุกอย่างนี้เมื่อคุณแม่มาเยี่ยมเราอาทิตย์ละครั้ง
สิ่งที่เราทำได้คือ เช็ดน้ำตาให้แห้งเมื่อพวกเค้ากลับมาเยี่ยมเราอีกครั้ง สำหรับเราแล้วคำว่าจะย้อนหลังกลับนั้นไม่มีอยู่เลยหลังจากที่เราเลือกที่จะเดินมาบนเส้นทางนี้
ตามเคยนะค่ะ มิวทิ้งนี่ไว้เพื่อคุณ rice ค่ะ
[Note: If you want to repost it elsewhere, please include the following disclaimer: I am not doing close translation of every word in the book, just quoting here and there from the sections. And I have paraphrased and summarized so it might contain errors. I am just sharing to spread the love, not hate. If you don’t feel comfortable reading it, please ignore me.And my works has nothing related to any profit making purpose. You are not allowed to reproduce it in any material forms for such a purpose. Thanks for your understanding.]
Source: Shout To The World (Chinese Version)
Eng Translated by: godlovesrice@tumblr.com/rice@bbu
Thai Translation by mew in mew mini museum
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น