ณ สถานที่แห่งหนึ่งในกรุงโตเกียว เราต้องใช้เวลากว่าครึ่งปีในการจัดตารางงานนัดหมายคนคู่นี้ให้มาถ่ายภาพร่วมกัน ฝนตกตลอดทั้งอาทิตย์ แต่ท้องฟ้ากลับร่วมอวยพรเป็นใจในวันนี้พระอาทิตย์โผล่ขึ้นมาให้เห็นหน้าดูเหมือนว่าสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้จะไม่มีวันเกิดขึ้นได้อีกแล้ว และจะไม่มีใครเลยในพวกเราที่จะลืมวันนี้ไปได้
(ในการสัมภาษณ์ จีดราก้อนจะตอบเป็นภาษาญี่ปุ่นเป็นครั้งคราว คำตอบเหล่านั้นทางเราจะขีดเส้นใต้เอาไว้ค่ะ )
หลังจากที่ถ่ายภาพเสร็จสิ้นลง เราก็ย้ายไปที่ห้องให้สัมภาษณ์ สายตาของจีดราก้อนจับจ้องไปที่ น้ำเมล่อนโซดาโฟลส
GD:เครื่องดื่มนี้ไม่ผสมแอลกฮอลล์ใช่ไม๊ฮะ?
Nylon:ใช่ค่ะ
GD:น่าเสียดายจัง การออกทัวร์สิ้นสุดลงวันนี้และวันนี้เป็นวันสุดท้ายของการทำงานด้วย ดังนั้นผมจึงอยากจะดื่มละฮะ (หัวเราะ)
(ทุกคนต่างหัวเราะและมุขตลกนี้ของเค้าสร้างบรรยากาศที่เต็มไปด้วยมิตรภาพขึ้น ความใจดีของเค้าทำให้นานะซังก็ร่วมยิ้มไปด้วย)
Nylon:ก่อนอื่นเลย ช่วยบอกความรู้สึกจริงๆของคุณให้เรารู้หน่อยว่ารู้สึกยังไงกับการถ่ายแบบครั้งนี้คะ
GD: สนุกมากเลยครับ
Nana:ฉันรู้สึกประหม่าค่ะ
GD:อาจจะดูเหมือนว่าผมจะไม่ประหม่า แต่ผมก็ประหม่าเหมือนกันนะครับ (หัวเราะ)
Nylon:พวกคุณเคยพบกันมาก่อนไม๊คะ?
GD:เราเคยเจอกันเมื่อเดือนพฤษภาคมปีที่แล้วที่เกาหลีครับ ที่งาน Chanel Curise Collection 2015/2016
Nana:ก็เกือบจะปีนึงได้แล้วค่ะ ครั้งนั้นเป็นครั้งแรกที่เราพบกัน
GD:แต่เราก็ไม่ได้พูดคุยอะไรกันมากนะครับ เป็นเหมือนกับการแนะนำตัวกันซะมากกว่า
Nana:ในตอนนั้นฉันได้รับเชิญจากนิตยสารให้ทำหน้าที่รายงานบรรยากาศงานและในตอนที่ฉันพบคุณมีการถ่ายวีดีโอไว้ด้วย ตอนหลังฉันได้ดูวีดีโอนั้นและเห็นว่าตัวเองเขินอายมาก ฉันรู้สึกขายหน้ามากเลยละค่ะ (หัวเราะ)
Nylon:ความประทับใจแรกเมื่อได้เจอกัน คืออะไรคะ?
GD:ในงานนั้นมีผู้ที่มีชื่อเสียงชาวต่างชาติมาร่วมงานมากมายเลยครับ นอกเหนือจากเราแล้วก็มีคนเอเซียมาร่วมงานไม่กี่คน ซึ่ง ความงามแบบเอเซียของเธอโดดเด่นออกมาจากฝูงชนเลยละครับ
Nana: ฉันรู้สึกตื่นเต้นมากในตอนที่เราได้พบกันและพูดคุยกัน แม้ว่าจะเป็นครั้งแรกที่ได้พบ เค้าพูดกับฉันอย่างสุภาพมาก ซึ่งยิ่งตอกย้ำความมั่นใจของฉันในเรื่องที่ว่าเค้าเป็นคนที่น่ารัก
GD:(พูดอย่างเขินอาย) ขอบคุณครับ
Nylon: ครั้งนี้เป็นครั้งแรกในการกลับมาพบกันอีกครั้งนึง ความประทับใจเหล่านั้นได้เปลี่ยนแปลงไปบ้างไม๊คะ?
GD:ในตอนที่พบกันครั้งแรกเธอดูเป็นผู้ใหญ่มากๆ ซึ่งผมได้ยินมาว่าเธอพึ่งจะอายุครบ20ปีไปเมื่อไม่นานมานี้เอง หลังจากที่ได้พบกันในวันนี้แล้วผมก็รู้สึกว่าเธอยิ่งเป็นผู้ใหญ่มากขึ้นอีก
Nana:ขอบคุณมากค่ะ (หัวเราะ) ฉันยังสงสัยตัวเองอยู่ว่าได้โตขึ้นบ้างรึเปล่า (หัวเราะ) จากตอนนั้นฉันได้ตัดผมให้สั้นลงด้วยละค่ะ
GD:อ่า ใช่ครับ ผมยาวกว่านี้มากเลยตอนที่เราพบกันครั้งแรก ผมสั้นดูน่ารักจัง
Nana:ขอบคุณมากเลยค่ะ วันนี้เหมือนฉันอยู่ในความฝันทั้งวันเลย
GD: (5555) เป็นความฝันทั้งหมดแหละครับ (หัวเราะ)
Nana:มันต้องเป็นความฝันจริงๆนั่นแหละค่ะ (หัวเราะ) ไม่เคยคิดเลยว่าตัวเองจะประหม่าได้ถึงขนาดนี้ ฉันกังวลมากว่าตัวเองจะตัวแข็งทื่อในตอนถ่ายภาพ แต่คุณจีดราก้อนได้พูดคุยกับฉันพร้อมรอยยิ้มและใจดีคอยอ่านว่าฉันรู้สึกยังไงอยู่ ดังนั้นในบางครั้งฉันก็รู้สึกผ่อนคลายได้บ้าง แต่ส่วนใหญ่แล้วฉันเต็มไปด้วยความประหม่าจริงๆ ค่ะ
GD:ผมคิดว่า เวลาที่คุณจะต้องแสดง หรือโดนถ่ายรูปอยู่ คุณจำเป็นต้องรู้สึกประหม่าบ้างนะครับ ดังนั้นรู้สึกประหม่าแบบนี้ก็เป็นเรื่องดีนะ (หัวเราะ)
Nylon:บิกแบงเดินทางไปหลายๆประเทศเลยในการออกทัวร์รอบโลก คุณมักจะทำอะไรเวลามีเวลาว่างคะ?
GD:ระยะหลังนี้ผมสนใจใน เฟอร์นิเจอร์เก่า งานศิลปะและงานประติมากรรมครับ ในระหว่างออกทัวร์หรือในตอนที่ผมมีโอกาสได้เดินทางไปต่างประเทศผมจะไปแกลลอรี่ในประเทศนั้นๆ ไม่ว่าจะเป็น ปารีส ญี่ปุ่น หรือในอเมริกา ประเทศที่ต้องเดินทางไปถูกเซตเอาไว้เรียบร้อยแล้ว แต่ไม่ว่าเมื่อไหร่ก็ตามที่มีโอกาสผมก็จะพยายามใช้เวลาของผมออกไปเยี่ยมชมแกลลอรี่ต่างๆ นานะซังได้ออกไปในที่แบบนั้นบ้างไม๊ครับ?
Nana:ไม่ค่อยได้ไปในที่แบบนั้นเลยละค่ะ
GD:เวลาที่ผมมาที่ประเทศญี่ปุ่นผมมักไปแกลลอรี่บ่อยเลยครับ แกลลอรี่ในโตเกียวจะไม่ค่อยบ่อยเท่าไหร่ แต่ไปประจำเลยละครับที่เกียวโตและในแทบคันไซ ล่าสุดผมได้ไปที่เกาะเกาะนึง เอ?? ชื่อว่าเกาะอะไรน้า??เกาะที่มีงานของศิลปินหลายคนเลยรวมอยู่ เช่นคุณ Kusama Yayoi ที่เลยโอซาก้าไปนิดนึง
Nana:เกาะที่ ชินโกกุใช่ไม๊คะ? แต่ก็ยังนึกชื่อเกาะไม่ออกอยู่ดี (หัวเราะ) คุณค้นหาข้อมูลเรื่องเหล่านี้ด้วยตัวคุณเองเลยเหรอคะ?
GD:ครับ ผมชอบพวกปราสาทด้วย ดังนั้นผมจะค้นหาแล้วก็เดินเล่นไปทั่ว ที่แกลลอรี่คนไม่มากดังนั้นผมจึงไปได้โดยไม่ได้สร้างความวุ่นวายอะไร ที่ปารีส พวกเราก็มักจะมีการจองเวลาและไปเยี่ยมชมอะไรแบบนี้ด้วยตัวเราเองอยู่เสมอ ซึ่งในสถานที่เหล่านี้ มักจะห้ามถ่ายรูปอยู่แล้วดังนั้นผมจึงไม่ได้ถ่ายรูปและโพสลงSNS เลย ผมจะจารึกรูปงานเหล่านั้นลงในใจและจากไปครับ
Nana: คุณกระตือรือร้นมากเลยนะคะ
GD:ครับ อ่าาา ผมจำได้แล้ว ชื่อเกาะ Naoshima ในเขต Kagawa ครับ
Nana: อ่าา คุณจำได้แล้ว (หัวเราะ)
Nylon: นานะซังก็ได้ไปในสถานที่มากมายระหว่างไปถ่ายแบบเหมือนกันนี่นา คุณพึ่งได้ไปถ่ายสมุดภาพ ที่เมือง Trabzonในตุรกีใช่ไม๊คะ??
Nana: ใช่ค่ะ ครั้งนั้นเป็นครั้งแรกที่ฉันได้ไปที่ตุรกี สำหรับการถ่ายแบบครั้งนั้นทุกคนอยากจะหาสถานที่ที่ยังไม่ค่อยได้เห็นในการถ่ายแบบ ซึ่งก็เป็นไปตามที่ฉันเคยจินตนาการเอาไว้ ฉันดีใจมากที่ได้ไปตุรกี
GD:ผมไม่เคยไปตุรกีเลย สนุกไม๊ครับ?
Nana: ที่นั่นน่ารักมากกว่าที่ฉันจินตนาการเอาไว้ซะอีกค่ะ ผู้คนก็อบอุ่นมาก
GD:แล้วได้ลองอะไรใหม่ๆบ้างไม๊ครับ?? อาหารอร่อยไม๊??
Nana: ตอนแรกเราไปที่เมือง Trabzon ทางตะวันออกเฉียงเหนือของตุรกี ที่นั่นมีอาหารอร่อยมากๆ ฉันทานจนปวดท้อง (หัวเราะ) จากนั้นถึงไปที่ อิสตันบลู ซึ่งที่นั่นฉันได้ออกผจญภัยและสนุกมากเลย
GD:ฟังดูสนุกมากเลยฮะ (จียงกำลังดูสมุดภาพครั้งนั้นของนานะอยู่ด้วย) จากรูปดูเป็นเมืองที่น่ารักมากจริงๆฮะ มีพลังในการผ่อนคลายหย่อนใจ แล้วอยู่ที่นั่นนานไม๊ครับ?
Nana: 1อาทิตย์เต็มค่ะ ทั้งสมุดภาพถ่ายที่นั่นทั้งหมด
GD:สถานที่สวยมากครับและมีรูปน่ารักๆเต็มไปหมดเลย แล้วได้มีเวลาว่างบ้างไม๊ครับ?? คุณทำอะไรในช่วงเวลานั้นบ้าง??
Nana: ฉันว่างแค่วันแรกวันเดียว และธีมของสมุดภาพคือ " การเป็นสาวตุรกี" ฉันจึงต้องการซึมซับกับวิวและสถานที่ ฉันจึงไปซื้อผ้าโพกผมมา ( Hijab) ซึ่งฉันใส่ในรูปปกด้วย
GD:มันเข้ากับปกและบรรยากาศในการถ่ายทำมากๆ เสื้อผ้าพื้นเมืองเหมาะกับคุณมากๆเลย ดูเยี่ยมไปเลย
Nylon : ต่อไป ช่วยเล่าให้เราฟังถึงโลกดนตรีของจีดราก้อนหน่อยสิคะ?? เวลาคุณทำงานเพลงสภาพแวดล้อมรอบข้างเป็นแบบไหนกันคะ??
GD:ผมไม่ค่อยมีสถานที่เจาะจงเท่าไหร่ครับเวลาจะเขียนเพลง ผมมักจะมีแรงบันดาลใจจากบทสนทนาที่ธรรมดา หรือเวลาที่ทำงานอยู่ในสตูดิโอ หรือ เวลาที่กำลังนอนขี้เกียจบนเตียง ผมคิดว่างานเพลงเป็นอะไรที่จเข้ามาหาคุณเองคุณจะไปบังคับมันไม่ได้หรอกครับ ดังนั้น ถ้าผมเริ่มต้นคิดว่านี่เป็นงานที่จะต้องทำมันก็จะไปได้ไม่ดีเท่าไหร่ มันจะดีที่สุดเวลาที่ไอเดียเหล่านั้นเข้ามาหาผมในตอนที่กำลังมีบทสนทนาที่สนุกสนานอย่างเช่นตอนนี้
Nana:แล้วคุณจะทำยังไงคะ ถ้าไอเดียดีๆเกิดขึ้นมาระหว่างการพูดคุยกันแบบนี้?
GD:ผมก็จะจดโน้ตไว้ในโทรศัพท์ของผมก่อน
Nana:วิเศษไปเลย งั้นก็เป็นไปได้ที่หลังจากนี้คุณจะได้แรงบันดาลใจเขียนเพลงจากการพูดคุยกันในวันนี้ใช่ไม๊คะ?? (หัวเราะ)
GD:เป็นไปได้สิครับ (หัวเราะ)
Nana:แล้วมีแบบแผนไม๊คะ ว่าจะต้องเขียนทำนองก่อนหรือเขียนเนื้อเพลงก่อน??
GD:ในแต่ละครั้งก็จะแตกต่างกันไปครับ ถ้าผมมีภาพรวมหรือมีคำเฉพาะเจาะจงที่ผมชอบผมจะเริ่มขยายความจากตรงนั้น แต่ก็มีบางครั้งที่ผมได้ยินทำนองแล้วก็เริ่มคิดเนื้อเพลงใส่ในทำนองนั้นไปเลยก็มี มันจะเปลี่ยนไปตามอารมณ์ของผมในแต่ละวันละครับ
Nylon เราได้ยินมาว่า นานะซัง ชอบเพลง Haruharu ด้วย
GD:คุณชอบเพลง haruharu เหรอครับ อ่าา แปลกใจมากเลยครับ
Nana:ฉันชอบเพลงโซโล่ของคุณ เพลง Crooked ด้วยค่ะ
GD:เพลงมันเกี่ยวกับผู้ชายที่ถูกทิ้งนะครับ (หัวเราะ)
Nana: จริงด้วยเนอะคะ (หัวเราะ)นอกจากนี้ฉันยังชอบ MV ของบิกแบงด้วยนะคะ พวกคุณคิดกันเองเลยรึเปล่า?
GD:ครับ สมาชิกทุกคนต่างก็คิดกันออกมา แน่นอนว่าก็มีผู้กำกับนะครับ แต่ในตอนที่เราทำเพลงออกมาเราก็จะมีไอเดียในหัวอยู่แล้วว่าอยากจะได้MVออกมาในรูปแบบไหน เพราะเราเขียนเพลงกันออกมาเองเราเลยรู้ดีที่สุดที่จะสื่อเพลงของเราออกมากันเอง แต่เพราะว่าผมไม่ใช่นักแสดง ผมจะรู้สึกเขินทุกครั้งในการถ่ายทำ
Nana:ดูไม่ออกเลยนะคะ ทุกคนดูวิเศษมากเลยละค่ะ
Nylon:นานะซังเคยไปดูคอนเสริ์ตของบิกแบงด้วยนี่นา
Nana:ใช่ค่ะ ฉันเคยไปคอนเสริต์รอบนึงที่ โตเกียวโดม สองสามปีที่แล้วค่ะ เพื่อนฉันชวนไปดูคอนเสริต์บิกแบงเป็นครั้งแรกฉันสนุกมากๆเลยค่ะ และเป็นครั้งแรกที่รู้สึกว่าคอนเสริต์สนุกมากจริงๆ การแสดงเท่มากๆและช่วง MC ก็ตลกมากค่ะ ดังนั้นมันจึงรู้สึกวิเศษมากที่จะได้เห็น สองด้านของพวกเค้าแบบนั้น และรู้สึกตลกมากที่พวกเค้าเลียนแบบของดังชาวญี่ปุ่นแบบนั้น(หัวเราะ)
GD: ( 55555 )
Nana: ทั้งเสียงเพลง ทั้งMVทั้งคอนเสริต์ ทั้งช่วงMC ทุกอย่างน่ารักไปหมดค่ะ
GD:ขอบคุณครับ ขอบคุณมากๆเลย ผมเขินแล้วนะครับเนี่ยที่คุณมาพูดแบบนี้ต่อหน้าเลย (หัวเราะ)
Nylon:นานะซังพึ่งจะฉลองวันเกิดอายุครบ 20 ไปเมื่อเดือนกุมภาพันธ์ที่ผ่านมา ตอนอายุ 20 ของจีดราก้อนเป็นยังไงคะ?
GD:ตอนอายุ 20 เหรอครับ? พูดตามตรงนะครับตลอดปีนั้น มีแต่งาน งาน งาน แล้วก็งานครับ ดังนั้นผมจึงไม่ค่อยมีความทรงจำดีๆเท่าไหร่ (หัวเราะ) เราพึ่งจะเดบิวต์กันดังนั้นผมจึงแค่ทำงานให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ ทุกๆวันมีแต่เรื่องงานดังนั้นผมจึงไม่ค่อยมีความทรงจำดีๆจากปีนั้นเท่าไหร่ครับ อืม ไม่รู้สิครับ ตอนนี้ดูเหมือนว่าจะเสียดายเหมือนกัน ช่วงอายุนั้นเป็นวัยที่เป็นเอกลักษณ์มาก อย่างเช่นเป็นวัยเพื่อมีความรักและเล่นสนุก แต่เรากลับไม่มีเวลาเพื่อสิ่งเหล่านั้นเลย แต่การทำงานก็สำคัญ ดังนั้นในตอนนี้ถ้าผมพอจะมีเวลาว่างผมจะเดินทางไปในที่ต่างๆ และทำในสิ่งที่ไม่เคยทำ เมื่อเวลาผ่านไปแล้วคุณไม่สามารถเรียกมันกลับคืนมาได้ ดังนั้นจงใช้ชีวิตให้มีความสุขในวันนี้ เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วนะครับ อ่าา ผมพูดเหมือนกับชายแก่เลยละครับเนี่ย (หัวเราะ)
ทุกคน:(หัวเราะ)
Nylon:นานะซังเมื่ออายุ20 แล้ว สภาพจิตใจมีอะไรเปลี่ยนแปลงไปไม๊คะ?
Nana:เมื่อตอนที่เป็นเด็กฉันมักจะคิดว่าอายุ 20 นั้นเป็นวัยที่โตเป็นผู้ใหญ่มากเลย แต่พอตัวเองมีอายุ20 ก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงไปค่ะ นอกเหนือจากว่ามีหลายๆสิ่งที่ฉันสามารถทำได้แล้ว เช่น ดื่มแอลกฮอลก์ และเหมือนกับที่เราคุยกันก่อนหน้านี้มีหลายๆที่ที่ฉันอยากจะไป ฉันอยากจะทะนุทะนอมช่วงเวลานี้ไว้ ฉันอยากจะแก้ปัญหาด้วยตัวเอง อยากจะพบปะผู้คนที่หลากหลาย อยากลองทำอะไรหลายๆอย่างที่นอกเหนือจากการเป็นนักแสดงและนางแบบ ฉันพึ่งจะอายุ20 และอย่างที่คุณจีดราก้อนพูด ตอนนี้ฉันทำอะไรก็ได้แบบไม่มีลิมิตแล้ว
GD:ใช่เลยครับ มันสำคัญนะที่จะทำสิ่งที่คุณพูดออกมาให้มันเป็นความจริงให้ได้ ผมก็เป็นคนที่ชอบท่องเที่ยวเหมือนกัน แต่มันก็เป็นเรื่องสำคัญเหมือนกันนะที่ไม่ใช่เลือกไปแต่ในที่ที่ดีๆแต่ให้ลองไปในที่ที่เราไม่คุ้นเคยดูด้วยซึ่งผมคิดว่าคุณจะได้เรียนรู้อะไรมากมายเลยในที่แบบนั้น และลองไปในที่เหล่านั้นด้วยตัวคุณเองดูไปแบบไม่มีผู้จัดการหรือทีมงานไปด้วย จะมีสิ่งสำคัญมากๆที่คุณจะได้รับจากผู้คนในที่เหล่านั้น มันเป็นเรื่องสำคัญนะครับที่จะใช้ชีวิตให้มีความสุขไม่ใช่ในฐานะนักแสดงแต่ในฐานะมนุษย์คนนึงเหมือนกัน เพราะชีวิตนี้ไม่ใช่ของใครที่ไหนแต่เป็นของคุณเอง
เมื่อเค้าพูดประโยคนี้จบลง เป็นเพราะทั้งคู่ต่างก็ยุ่งมากทำให้การสัมภาษณ์ต้องจบลง คุณจีดราก้อนที่เดินทางไปแล้วทั่วโลกได้ทำการสัมภาษณ์ครั้งสุดท้ายจบลงแล้วด้วย เค้าชูมือขึ้นแล้วร้องประกาศชัยชนะ "YES" ในขณะที่นานะปรบมือ แม้ว่าจะเป็นชั่วขณะสั้นๆแต่ในตอนนั้น เราได้เห็นรอยยิ้มที่กระจ่างชัดและด้านที่ไร้เดียงสาของพวกเค้าทั้งคู่
===================================
Japanese version cr: to UTOPIA
English translation by TopsDayDream
Thai translation by miss_mew
Photo scans by @AeuyTLiN (Brin)
Q:ฉันรู้มาว่าคุณมีความเกี่ยวพันธ์กับงานศิลปะเป็นอย่างมาก ปารีสมีงานนิทรรศการศิลปะมากมายหลากหลายกว่าที่เกาหลีใต้ ดังนั้นมันคงเพลิดเพลินมากในการมาที่นี่ ถึงแม้ว่าพอมาถึงที่นี่คุณจะไม่มีเวลาเป็นส่วนตัวเลย แต่คุณได้ไปเยี่ยมชมงานนิทรรศการศิลปะบ้างแล้วรึยังคะ?
TOP: ยังเลยครับ แต่ผมตั้งใจว่าจะไปเยี่ยมชมในวันพรุ่งนี้ก่อนที่จะกลับประเทศเกาหลี
Q:ได้ยินมาว่าเมื่อวานคุณไปที่ Centre Georges Pompidou ใช่ไม๊คะ?
TOP:คือทำไม่สำเร็จครับ ไม่สามารถไปได้เพราะมีคนเยอะมากไปครับ จริงๆแล้วถ้าผมเดินทางไปต่างประเทศเพื่อทำงาน ผมชอบมากกว่าที่จะมุ่งความตั้งใจลงไปในงานที่มาทำ ถึงแม้ว่าจะออกไปข้างนอกก็เป็นการออกไปข้างนอกเพื่อการทำงานเท่านั้นครับ ก็เหมือนกับครั้งนี้ ส่วนใหญ่ผมจะอยู่แต่ในห้องที่โรงแรมครับ
Q:ฉันเห็นว่าคุณเป็นคนประเภทที่อุทิศตัวทุ่มเทมากเลยนะคะ งั้นเรามาพูดเรื่องงานกันดีกว่าไม๊คะ? เมื่อวานนี้เราได้ดูโชว์จาก Dior กันไปแล้ว คุณมีความรู้สึกยังไงบ้างคะ?
TOP:ผมรัก Dior Homme ตั้งแต่พวกเค้าเปิดตัวเลยละครับ ซึ่งเป็นช่วงแรกๆที่เริ่มต้นทำวงบิกแบงในตอนนั้นความเป็นอยู่ยังไม่ได้ดีเท่าไหร่นัก ผมต้องใช้เงินที่ผมเก็บมาเพื่อซื้อกางเกงดิออร์ตัวแรกให้กับตัวเอง ผมเป็นผู้ที่คอยสนับสนุนดิออร์นะครับ
Q:เมื่อวานนี้คุณได้พบกับดีไซเนอร์ คุณ Kris Van Assche ด้วย
TOP:ผมได้พบเค้าหลังจากโชว์จบครับ ผมชอบงานดีไซเนอร์รองเท้าผ้าใบและเสื้อผ้าลำลองของเค้าครับ ผมตะลึงงันอึ้งไปเลยหลังจากดูโชว์ มันมักจะดูเท่มากกว่าที่ผมคิดเอาไว้ในใจเสมอ ไม่ได้ดูง่ายๆสบายๆเลย มันเหมือนให้ความรู้สึกที่ทำให้เราหนุ่มขึ้นอีกครั้ง
Q:คุณรู้สึกตื่นตาตื่นใจกับเสื้อผ้าเหล่านั้น แต่ฉันเห็นว่าคนที่มาร่วมนั่งกับคุณในการดูโชว์ยิ่งทำให้อึ้งตะลึงงันมากขึ้นไปอีกนะคะ เช่น คุณ Ben Godham จาก Byredo , ดีไซเนอร์ชื่อดัง คุณ Karl Lagerfeld
คุณ Bernard Arnault จาก LVMH และคนอื่นๆอีกมากมายเลย ในฐานะที่เป็นคนเกาหลีและได้ไปนั่งตรงนั้นสง่างามเต็มภาคภูมิ คุณทำให้พวกเราภูมิใจนะคะ
TOP: จริงๆก็เป็นเรื่องที่ไม่ได้ซับซ้อนอะไรนะครับ ผมไม่มีอะไรที่จะต้องคิดมากนัก จริงๆแล้วผมรู้สึกไม่ค่อยสบายเท่าไหร่เวลาที่ต้องไปในที่ที่มีคนเยอะๆ "ทำไมคุณไม่เคยไปร่วมงานแฟชั่นโชว์ในต่างประเทศเลยละ??" ผมมักจะได้รับคำถามแบบนั้นมาเสมอ บอกตามตรงนะครับ นอกจากการขึ้นเวทีแสดงแล้ว ผมเกลียดที่จะไปในที่ที่มีคนเยอะๆ การแสดงบนเวทีเป็นที่ที่ทำให้ผมได้แสดงออก นอกนั้นแล้วที่อื่นทำให้ผมรู้สึกเหนื่อยครับ เมื่อก่อนผมเคยมีอาการกระสับกระส่ายตื่นตระหนก (Panic Disorder) แต่ในตอนนี้ผมไม่มีอาการเหล่านั้นแล้วครับ ดังนั้นผมจึงสามารถพูดถึงมันออกมาได้อย่างสงบ
Q:คุณเดบิวต์มากว่า 10 ปีแล้วคุณชอบแฟชั่นแต่นี่เป็นครั้งแรกที่คุณเดินทางมาดูโชว์ด้วยตัวเองค่อนข้างเป็นเรื่องที่เหนือความคาดหมายนะคะ
TOP:ผมรู้ว่าการมาดูโชว์ด้วยตัวเองนั้นเป็นสิ่งที่ดีที่สุดแต่เราอยู่ในยุคที่เราสามารถดูคอลเลคชั่นแฟชั่นได้ง่ายๆผ่านรูปถ่ายนะครับ แต่กับภาพวาด งานประติมากรรม และ เฟอร์นิเจอร์นั้น ผมจำเป็นต้องมาดูชิ้นงานเหล่านั้นจริงๆด้วยตาของตัวเอง การที่จะดูพวกมันผ่านรูปถ่ายนั้นผมไม่สามารถที่จะชื่นชมความงามและได้รับความตื่นเต้นเร้าใจได้เต็มที่จากความสนใจในงานในสาขานี้ หากผมได้เห็นพวกมันจริงๆด้วยตัวเองผมจะรู้สึกประหลาดใจอย่างมากและได้รับความคิดที่น่าสนใจเกิดขึ้นในใจ เช่น "สิ่งเหล่านี้ทำไมถึงสามารถเต็มไปด้วยแรงบันดาลใจเช่นนี้ได้ยังไงเนี่ย"
ในตอนที่ผมยังอายุน้อย ผมชอบเสื้อผ้าตามแฟชั่น การได้มองพวกมันผ่านรูปถ่าย ณจุดจุดนึง ผมสามารถที่จะบ่งบอกรายละเอียดเกี่ยวกับพวกมันได้อย่างถูกต้อง เช่นพวกมันมีเนื้อผ้าอย่างไรและจะให้ความรู้สึกแบบไหนเวลาที่สวมใส่
Q:แค่ได้ดูผ่านรูปถ่าย ในใจของคุณสามารถที่จะร่างภาพความรู้สึกจากการสวมใส่และการเดินบนรันเวย์ออกมาได้เลยเหรอคะ?
TOP:ครับถูกต้องครับ เพราะผมจำเป็นต้องเอารูปร่างหน้าตาของตัวเองออกโชว์ให้สาธารณชนเห็นและมันก็เป็นงานที่สำคัญ จากการที่มองไปแว้บแรกผมจำเป็นต้องรู้ว่าอะไรที่เหมาะกับตัวเองผมไปที่งานแฟชั่นโชว์เมื่อวานนี้และวันนี้ผมก็สวมใส่เสื้อผ้าของดิออร์ คอลเลคชั่นซัมเมอร์2016 เพื่อการถ่ายภาพแฟชั่นครับ ซึ่งผมสนใจชุดเหล่านี้มาก่อนแล้วตั้งแต่เห็นมันบนรันเวย์แฟชั่นโชว์เมื่อวาน
Q:เสื้อผ้าเหล่านั้นพวกมันทำให้คุณสนใจ และยังเหมาะกับตัวคุณได้ดีอีกด้วยคุณเป็นคนที่มีรสนิยมดีจริงๆนะคะ
TOP:การที่ได้รับการยกย่องว่าผมมองมันได้อย่างถูกต้องเหมาะกับตัวเองแบบนี้ก็นับว่าผมก็มองมันได้อย่างแม่นยำนะครับเนี่ย
Q:คุณมีเซ้นต์ที่ดีในทางแฟชั่นนะคะ ฉันได้ยินมาว่าคุณรักงานศิลปะมากๆด้วยเช่นเดียวกับรักในเฟอร์นิเจอร์อีกด้วยถึงขั้นที่ลงมือค้นคว้าเชิงลึกในเรื่องเหล่านั้นเลยคุณเรียนรู้ด้วยวิธีไหนคะ?
TOP:ผู้หญิงในครอบครัวของผมต่างก็มีความเกี่ยวเนื่องกับงานในด้านศิลปะทั้งนั้นครับผมมักจะได้คลุกคลีกับพวกศิลปินและได้เห็นภาพวาดมาแล้วมากมาย ผมถูกบังคับให้เรียนเกี่ยวกับศิลปะในตอนที่ยังเป็นเด็ก หากเทียบกับการวาดภาพผมชอบที่จะมองผ่านภาพและทำความเข้าใจผ่านการใช้ประสาทสัมผัสในการรับประสบการณ์ในการมองสิ่งต่างๆมากกว่าสำหรับผมแล้วผมมีความสนใจในเรื่องของดนตรีและภาพยนตร์มากกว่า ผมคิดว่าบางอย่างสามารถถ่ายทอดออกมาได้โดยใช้การแสดงออกทางร่างกาย ซึ่งผมว่ามันเหมาะกับผมมากกว่า ถึงแม้ว่าความสมบูรณ์แบบของตัวงานศิลปะเองจะสามารถบรรยายผ่านภาพวาดหรืองานประติมากรรม ถึงยังไงแล้วผมก็ชอบมากกว่าที่จะบรรยายความงามเหล่านั้นผ่านตัวของผมเอง
ในตอนที่ผมเป็นเด็ก ครอบครัวของผมต่างตั้งความหวังในเรื่องศิลปะในตัวผมเอาไว้สูงมากซึ่งผมมักจะมองขัดกับพวกเค้าเสมอ มันไม่ใช่ว่าพวกผู้ใหญ่จะรับไม่ได้กับความจริงที่ว่าผมกำลังทำงานในวงการดนตรีนะครับไม่ใช่ว่าพวกเค้าเป็นผู้ใหญ่แล้วจะรับไม่ได้ แต่ผมว่ามันเป็นงานที่ไม่ง่ายเลยที่จะทำใจยอมรับง่ายๆว่ายุคสมัยมันกำลังจะเปลี่ยนไปแล้ว ผมว่ามันเป็นเพราะ เรื่องนี้มากกว่า
Q:เป็นเพราะความต้องการของคุณ คุณได้ทำงานทั้งการแสดงและการร้องเพลงมาอย่างเหน็ดเหนื่อยนี่เรียกได้ว่า คุณประสบความสำเร็จทำได้ดีในทั้ง2งานเคยมีใครมาพูดอะไรแบบนี้ไม๊คะว่า"เค้าไม่เพียงแต่ร้องเพลงเก่งเท่านั้นนะแต่ยังมีพรสวรรค์ในด้านอื่นๆอีกด้วย"
TOP:มีครับ และผมก็รู้สึกมันด้วยตัวเองเหมือนกัน ครั้งนี้เป็นครั้งแรกจริงๆที่ผมพูดมันออกมาในช่วงเวลาที่ผมเริ่มเข้าเรียนชั้นมัธยม ผมเข้าสังคมไม่เก่งเท่าไหร่ดังนั้นเลยจะโดดเรียนบ่อยๆไม่ได้มีกรณีอะไรที่ผมต่อต้านเป็นพิเศษหรอกครับ แต่นี่ก็ทำให้ผมรู้สึกเหน็ดเหนื่อยเบื่อหน่าย เราถูกบังคับให้เรียนในวิชาที่เราไม่ได้สนใจเลยแม้แต่น้อย ระบบการเรียนแบบนี้ทำให้ผมเป็นทุกข์ในตอนนี้เพื่อนๆของผมมักจะพูดว่า "นายมีความมั่นใจสูงมากมาตั้งแต่ยังเป็นเด็ก" ในตอนนั้นเพื่อนๆมักจะคิดว่าผมเป็นพวกหลงตัวเอง เพราะผมเอาแต่พูดว่า "ฉันจะต้องประสบความสำเร็จในวงการเพลงได้แน่ๆ "
พวกเค้าอาจจะคิดว่าผมมีความฝันที่เหลวไหลไร้สาระ แต่ถ้าผมพูดประโยคนั้นออกมาในตอนนี้ก็อาจจะดูเหมือนว่าหยิ่งทะนงตัวไป ดูเหมือนว่าผมจะมีความมั่นใจแน่วแน่แบบนั้นมาตั้งแต่ในช่วงอายุยังน้อย ในตอนที่ผมอายุ 13-14 ในใจผมก็มีหนทางที่ผมต้องการจะเดินไปในอนาคตอยู่ในใจเอาไว้แล้ว ซึ่งในเวลานั้นมันอาจจะดูเป็นเรื่องเหลวไหล
Q:ในวัยนั้นการที่ออกไปคลุกคลีเที่ยวเล่นกับเพื่อนๆกลายเป็นว่าทำให้เราเหลือเวลาน้อยมากในการที่จะย้อนคิดทบทวนเรื่องของตัวเองนะคะการที่ใช้เวลาอยู่กับตัวเองคนเดียวเพื่อย้อนมองสิ่งที่อยู่ภายในและไตรตรองมากเท่าไหร่มันก็จะยิ่งสามารถช่วยเราในการมองไปในอนาคตข้างหน้าได้
TOP:ยิ่งย้อนทบทวนมองตัวเองมากเท่าไหร่ความสำเร็จก็จะมีความเป็นไปได้ตามมาครับ
Q:คุณมีความคิดมากมายในหัว ไม่ว่าจะเป็นเรื่องหนังหรือเพลงดูเหมือนว่าจะผ่านการพิจารณามาอย่างสุขุมรอบคอบอย่างมากแล้วทั้งนั้น
TOP:ในตอนที่ผมทำงานเพลงและในตอนที่เลือกชิ้นงานโบแดงออกขึ้นแสดงนั้นผมหวังว่ามันจะซึบซับเข้าสู่ตัวผมเหมือนดั่งพรหมลิขิตมากกว่า ผมจะไม่ไปขึ้นแสดงโดยคิดวางแผนเอาไว้ก่อนว่าจะถ่ายทอดมันออกมายังไงบนเวทีแต่ผมจะคิดถึงสิ่งที่ผมกำลังจะลงมือทำ ณ เวลานั้น และผมจะรู้สึกว่าผมถูกเติมเต็มซึ่งผมว่านี่แหละคือ โชคชะตาพรหมลิขิต
Q:บิกแบงไม่ได้ถูกต้องลงตัวแบบนี้มาตั้งแต่เริ่มต้น แต่แทนที่จะจงใจปรับเปลี่ยนตัวเองไป สมาชิกในวงแต่ละคนดูเติบโตขึ้นใน เรื่องของอารมณ์ความรู้สึกและมีแนวโน้มว่าจะเติบโตขึ้นไปได้ด้วยดีนะคะ
TOP:เราเขียนเพลงด้วยตัวเองมาตลอดตั้งแต่ยังเป็นเด็กฝึกครับ ตั้งแต่ตอนนั้นเราก็ทำเพลงในแบบที่เราอยากจะทำมาเสมอ เราส่งเพลงให้ท่านหยางกว่า 20 เพลงเค้าก็จะวิเคราะห์เพลงเหล่านั้นตามความเป็นจริงไม่ลำเอียงเพราะเราเป็นคนลงมือทำดังนั้นปกติแล้วเราจะไม่สามารถเห็นปัญหาได้ด้วยตัวเองการจะเอาพวกเราไปเทียบกับวงไอดอลวงอื่นนั้นเป็นเรื่องที่แตกต่างไปนะครับ เพราะระบบการเทรนที่เข้มงวดนั้นไม่เหมือนกัน บางทีนี่อาจจะเป็นเหตุผลที่ว่าทำไมพวกเราถึงทำงานกันมาได้จนถึงทุกวันนี้นะครับ
Q:บิกแบงไม่ใช่วงที่สามัญตามคตินิยมตามแบบฉบับวงไอดอลทั่วไปพวกเค้าเป็นวงที่ไม่เคยมีวงลักษณะแบบนี้มาก่อนและไม่มีวงไหนที่จะสามารถประสบความสำเร็จเหนือพวกเค้าได้อีกแล้วในเกาหลี นอกจากนี้พวกเค้ายังได้รับการยอมรับและเป็นที่จดจำในระดับโลกอีกด้วย
TOP:ไม่มีใครคาดหวังกับผลที่จะออกมาเลยครับ ท่านหยางอาจจะไม่ค่อยพอใจนักถ้ามาได้ยินผมพูดแบบนี้ แต่ยังไงก็ตามแต่ ผมไม่ได้คิดว่าเราทำได้เพราะพลังความหลงใหล มันเป็นเรื่องที่ลึกซึ้งนะครับการที่จะก้าวผ่านยืนหยัดในความสัตย์จริงของตัวเองจนได้รับการจดจำและเข้าถึงการสื่อสารกับผู้คนในที่สุด
Q:ในการเป็นนักร้อง บิกแบงถือว่าอยู่ในจุดสูงสุดแล้วคุณยังคงมีความปรารถนาอะไรอีกรึเปล่าคะ??
TOP:ความคิดที่เกี่ยวกับความปรารถนาอยากนั้นไม่เคยผ่านเข้ามาในใจผมเลยแม้แต่ครั้งเดียวแม้แต่ในช่วงที่อายุยังน้อยก็ไม่เคยคิดเลยครับ หลังจากที่ขอบเขตวิสัยทัศน์ของผมมีขอบเขตแคบลงผมก็จะคิดถึงแต่สิ่งที่อยู่ในขอบเขตที่ผมรู้อย่างสร้างสรรค์และมันทำให้สนใจแต่สิ่งนั้นโดยเฉพาะเท่านั้นโดยที่ผมไม่เคยไปคิดถึงความปรารถนาอื่นใดที่ไร้ประโยชน์เลย คุณอาจจะคิดว่าผมโกหกนะครับแต่พลังงานที่นับไม่ถ้วนและเปล่าประโยชน์เหล่านั้นมันไม่สามารถที่จะมีทางระบายออกไปได้ พวกเราทบทวนความคิดและสะท้อนความคิดในใจของเราลงไปในงานเพลงของพวกเราครับ ดังนั้นเรารู้สึกเป็นเกียรตินะที่เรามาจนถึงจุดนี้ได้
Q:คุณเป็นคนตั้งมาตรฐานความพอใจที่จับต้องได้จริงๆเอาไว้สูงไม๊คะ??
TOP:ถ้าเป็นเรื่องงานไม่มีคำว่าจุดพึ่งพอใจครับ และผมก็จะไม่วัดมันจากความทะเยอทะยานในเชิงพาณิชย์ด้วยครับ
(หมายถึงความพอใจเป็นเรื่องของจิตใจหากถามถึงจุดมาตรฐานที่จับต้องได้ทาบิว่าเค้าไม่มีการตั้งจุดแบบนั้นเอาไว้ในเรื่องของการทำงาน ซึ่งเค้าก็คงจะไม่วัดความพอใจนั้นในเชิงธุรกิจผ่านการค้าขายว่าขายได้มากน้อยทำนองนั้นด้วยค่ะ )
Q:เป็นสิ่งที่บริสุทธิ์มากจริงๆค่ะ
TOP:ความแข็งแกร่งของความบริสุทธิ์นั้นยอดเยี่ยมที่สุดครับ ถ้าคุณจะเอาทุกสิ่งทุกอย่างมาใส่ใจไปหมดนั้นจะต้องหมายถึงว่าคุณต้องเป็นอัจฉริยะแบบไอสไตน์แล้วละครับ
Q:ได้ยินมาว่าระหว่างทางจากเกาหลีมาที่นี่คุณอ่านบทภาพยนตร์ในช่วงเวลาที่อยู่บนเครื่องบินใช่ไม๊คะ?
TOP:จริงๆมีการตอบรับแสดงตั้งแต่ช่วงปลายปีแล้วละครับ ค่อนข้างจะน่าหดหู่ซักหน่อยเพราะมีบทไม่มากเท่าไหร่มาให้พิจารณาครับ
Q:มีบทบาทไหนที่คุณอยากจะแสดงเป็นพิเศษไม๊คะ?
TOP:ไม่
มีครับ ผมชอบอะไรที่ซื่อตรงจริงใจ สิ่งที่ซื่อตรงนั้นจะประทับใจผมได้ง่ายๆ
จนถึงตอนนี้ถ้ามีใครทำในสิ่งนั้นๆได้ออกมาดีอยู่แล้ว
ผมจะดื้อไม่อยากทำซ้ำอีก
และนี่เป็นสาเหตุที่ทำให้ผมหลีกเลี่ยงทำในสิ่งที่ธรรมดาๆสามัญ
ในวงการอุตสาหกรรมหนังบ้านเรา
มีหนังเพียงไม่กี่ประเภทที่จะเหมาะกับนักแสดงอายุ 20-30 ปี
ซึ่งเป็นสิ่งที่ทำให้ผมเสียใจมากครับ
Q:ได้ยินมาว่าหลังจากการถ่ายทำภาพยนตร์สิ้นสุดลงคุณมักจะมีช่วงเวลาที่ยากลำบากเพราะคุณยังคงติดอยู่กับบทบาทที่คุณแสดงอยู่
TOP:ผมมักจะเป็นแบบนั้นครับ
Q:ไม่รู้สึกว่ามันยากเกินไปเหรอคะ?
TOP:มัน
ทรมาณมากจริงๆครับแต่ถ้าไม่มีแรงกระตุ้นแบบนั้นแล้วก็จะไม่สนุกเลย
ในระหว่างการทำอัลบั้มของบิกแบงผมปรับเปลี่ยนท่อนแร๊พของผมในเพลง Loser
ไปกว่า 30
ครั้งผมตั้งใจไปกับมันมากเกินไปผมรู้สึกหดหู่ในช่วง2-3เดือนนั้นฮะ
ความต้องการของผมมันเปลี่ยนไปเป็นความเศร้าหดหู่เช่นกัน
ยังไงก็ตามแต่ผมแก้ไขอะไรกับสถานการณ์แบบนี้ไม่ได้เพราะผมผมคนประเภทที่ว่า
ผมจะไม่รู้สึกถึงแรงกระตุ้นใดๆเลยหากไม่พาตัวเองเข้าใจเจอสถานการณ์ที่บีบ
คั้นสุดโต่งแบบนั้น
Q:คนที่ได้ชื่อว่าเป็น"ศิลปิน"นั้นมักอยากจะสร้างความประทับโดยการเป็นคนช่างติช่างวิจารณ์แต่จากที่ฉันดูคุณแล้วคุณไม่ได้เป็นแบบนั้นเลยเวลาอยู่ในกองถ่ายทำภาพยนตร์
TOP:ผมเป็นคนที่มีความอ่อนไหวมากที่สุดเลยครับผมตระหนักได้ว่าผมเป็นของผมแบบนี้ตั้งแต่ยังเด็ก การที่จะเอาชนะอาการเหล่านี้และทำให้ข้อบกพร่องนี้หายไป ผมพยายามอย่างมากที่จะเปลี่ยนแปลงมัน แต่ยังไงก็ตามแต่ส่วนที่อ่อนไหวเหล่านั้นในตัวของผมมันก็ยังอยู่ ผมเข้าใจตัวเองว่าตัวเองเป็นคนอ่อนไหวมากดังนั้นผมชอบที่จะหยอกล้อคนอื่นเล่นเพราะถ้าผมไม่หยอกล้อเล่นกับพวกเค้า พวกเค้าก็จะเริ่มมีเรื่องมากมายให้คิดและเมื่อนั้นมันจะทำให้ผมหนักใจไปโดยปริยาย ดังนั้นการที่ผมหยอกล้อพวกเค้าเล่นมันเป็นการกระทำเพื่อป้องกันตัวผมเองไม่ให้คิดอะไรที่ยุ่งยากซับซ้อนเกินจำเป็นด้วยครับ
Q:คุณต้องอดทนความยากลำบากมากนะคะ
TOP:ผมเป็นของผมแบบนี้มาตั้งแต่ยังเด็กแล้วละครับ แต่ตอนนี้ผมมีเคล็ดลับในการที่ปกปิดมันเอาไว้
Q:จากIG
ของคุณฉันเห็นว่าคุณมีความรู้และความสนใจเกี่ยวกับศิลปินต่างๆเยอะมาก
ดูเหมือนว่าคุณมีแนวคิดของตัวเองในงานที่เกี่ยวข้องกับงานศิลปะ
TOP:ผม
อยากที่จะแนะนำศิลปินชาวเกาหลีและชาวญี่ปุ่นไปอย่างต่อเนื่องครับ
แม้ว่าจะมีศิลปินรุ่นใหม่อายุน้อยที่มีชิ้นงานที่เปี่ยมไปด้วยความหมายแต่
กลับน่าเสียดายที่พวกเค้าไม่ได้รับความดึงดูดใจผู้คนเพราะไม่ได้รับความสนใจ
จากสาธารณชน
ตอนนี้ดูเหมือนว่าผมจะได้รับโอกาสมากขึ้นในการที่จะนำเสนอแนะนำตัวศิลปินบาง
คนในปีนี้
ในตอนนี้ยังเป็นความลับอยู่ครับแต่ผมพบว่ามันจะเป็นโครงการที่ยอดเยี่ยมแน่ๆ
Q:ฉันตีพิมพ์เรื่องนี้ลงไปในบทสัมภาษณ์ได้ใช่ไม๊คะ?
TOP:แน่
นอนครับ คุณอาจจะต้องประหลาดใจมากเลยทีเดียวละครับ
ที่โครงการดีๆที่จะช่วยสนับสนุนศิลปินรุ่นใหม่นั้นได้มีการวางแผนเตรียมการ
กันออกมาแล้ว
Q:ในระหว่างการถ่ายแบบก่อนหน้านี้ คุณเล่นมุข เรื่องครัวซองค์โดยการเอาขนมจากฝรั่งเคสมาเล่นพร้องเสียงกับคนว่า "ซัง" ที่เป็นคำลงท้ายชื่อคนในภาษาญี่ปุ่นเพื่อเล่นมุขออกมา จริงๆฉันไม่เข้าใจมุขนี้หรอกนะคะ แต่ฉันรู้ว่าถ้านายแบบอารมณ์ไม่ดีทีมงานก็จะทำงานกันไม่สะดวก ซึ่งก็ต้องขอบคุณ คุณมากจริงๆนะคะที่ทำให้บรรยากาศในการทำงานออกมาสมบูรณ์แบบจริงๆ
TOP:ผมว่าคนคนนั้นคงไม่รู้เรื่องการปล่อยมุขนะครับ ถ้าตัวผมไม่เบิกบานไม่มีความสุขและไม่หัวเราะเสียงดังกับมุขตลกต่างๆมันอาจจะทำให้ผมดูเป็นคนล้ำลึกเกินไปซึ่งผมก็อาจจะไม่โอเคถ้าเป็นอย่างงั้น ดังนั้นผมจึงพยายามสร้างบรรยากาศให้ดีขึ้น ถ้านายแบบกำลังเต๊ะท่าอยู่ ผมจะทำลายกำแพงระหว่างกันโดย ผมก็จะพูดว่า " ช่วยเล่นมุขให้ฟังหน่อยครับ" อาการหวาดระแวงต่างๆก็จะหายไปจริงไม๊ครับ 555+
==================
Korean to Chinese translation by choitopop
Chinese to English translation by pinkymomo
English to Thai translation by miss mew
Photo credit to label in the picture
